ارغوان

زمستان

اخره شاهنامه

از این اوستا

قصه ی شهره سنگستان

تو را ای کهن بوم و بر دوست دارم

زندگی میگوید باید زیست

اشاره کرد ......

این هم شعره قاصدک که من عاشقشم

قاصدک هان!چه خبر اوردی؟

از کجا،وز که خبر اوردی؟

خوش خبر باشی اما....اما

گرده بام و دره من بی ثمر میگردی

انتظاره خبری نیست مرا

نه زیاری،نه ز دیار و دیاری - باری

برو انجا که تو را منتظرند

قاصدک ... در دله من همه کورند و کرند.

دست وردار از این در وطنه خویش غریب

قاصدک،تجربه های همه تلخ،با دلم میگوید

که دروغی تو دروغ

که فریبی تو فریب

قاصدک.....

ابرهای همه عالم شب و روز در دلم میگریند

و شعره " هی فلانی،زندگی شاید همین باشد"

عقده ی خود را فرو میخورد چون خمیره شیشه و به

دشخواری فرو میبرد لقمه ی بغضی که قوت غالبش ان بود.....

هی فلانی زندگی شاید همین باشد ؟

یک فریبه ساده ی کوچک

ان هم از دسته عزیزی که تو دنیا را جز برای او و جز با او نمیخواهی

من گمانم زندگی باید همین باشد

آه...! آه.....! اما او چرا این را نمیداند که در اینجا من دلم تنگ است.یک ذرست؟

شاتقی هم ادم است ای وای بر من ای داد بر من

من نمیدانم چرا طاووسه من این را نمیداند؟

که منه بیچاره هم در سینه دل دارم

که دله من هم دل است اخر از سنگ و اهن نیست

او چرا انقدر از من غافل است اخر؟

آه....آه.... ای کاش گاه گاهی بچه ها را نیز می آورد

کاشکی.....اما رها کن.هیچ"

و رها کرد او رها میکرد ادامه ی حرفش را.

اغلب او اینجا دهان میبست....

روحش شاد و خاطرش گرامی....

(نخلستان های ابادان)